เมื่อหลายปีก่อนได้อ่านหนังสือแบบเรียนภาษาจีนเล่มหนึ่งของไทย แบบเรียนชุดนี้ได้แทรกความรู้ สุภาษิต คำพังเพยไว้ไม่น้อย ซึ่งเป็นประโยชน์แก่นักเรียนเป็นอย่างมาก

        มีบทหนึ่ง ชื่อ “ วาดภาพไข่ไก่ ” เป็นเกร็ดเกี่ยวกับชีวิตในวัยเยาว์ของศิลปินชื่อก้องโลก
ดาวินชี่ ( )

        เมื่ออายุ 14 ปี ดาวินชี่เดินทางไปฟลอเรนซ์เพื่อฝากตัวเป็นศิษย์ของ Andrea del Verrocchio จิตรกรชื่อดังในสมัยนั้น

        ในครั้งแรกอาจารย์ผู้เข้มงวดสั่งให้เขาวาดภาพไข่ไก่โดยไม่ได้บอกกล่าวอะไร ซึ่งเขาก็วาดอย่างตั้งอกตั้งใจ แต่วันที่ 2 ก็แล้ว วันที่ 3 ก็แล้วและอีกหลายวันต่อมา อาจารย์ก็ยังให้เขาวาดแต่ภาพไข่ไก่ วาดแล้ววาดอีก จนดาวินชีเกิดอาการเบื่อหน่าย และคิดไม่ตกว่าอาจารย์จะให้เขาวาดภาพไข่ไก่ไปทำไมมากมาย? ไข่ไก่ใบเล็กๆ มีอะไรน่าวาดนักหรือไง?

         วันหนึ่งดาวินชีจึงรวบรวมความกล้าถามอาจารย์ว่า “ อาจารย์ครับ ทำไมท่านจึงให้ผมวาดแต่ไข่ไก่ทุกวัน มันไม่ง่ายไปหน่อยหรือครับ? ”

         อาจารย์ตอบกลับอย่างเคร่งขรึมว่า “ เจ้านึกว่าวาดภาพไข่ไก่ที่มันง่ายนักหรือ? ถ้าคิดอย่างนี้ก็ผิดถนัด ในไข่ไก่จำนวน 1,000 ฟอง ไม่มีไข่ไก่แม้สักฟองเดียวที่เหมือนกันเลย ไข่ไก่ฟองหนึ่ง หากมองจากคนละมุม รูปทรงก็ไม่เหมือนกัน อาจารย์ให้เจ้าวาดไข่ไก่ก็เพื่อให้เจ้าได้ฝึกฝนสายตาในการมองวัตถุและฝึกฝนเทคนิคการวาดภาพ เจ้าต้องฝึกฝนจนกระทั่งมีสายตาในการมองที่แม่นยำ และมีมือที่วาดอย่างชำนาญคล่องแคล่ว ”

         เมื่อดาวินชีได้ฟังดังนั้น ราวกับพบแสงสว่าง ทุกวันเขานำไข่ไก่มาฝึกวาดด้วยใจที่จดจ่อ ภาพแล้วภาพเล่า ไข่ไก่ทุกๆ ภาพที่เขาวาดมีรูปร่างลักษณะที่ไม่ซ้ำกันเลย

        ต่อมาเมื่อดาวินชีต้องการจะวาดภาพอะไรก็วาดได้อย่างแม่นยำและคล่องแคล่ว จนกลายเป็นจิตรกรผู้ยิ่งใหญ่ของโลก นอกจากนี้เขายังเป็นปฏิมากร สถาปนิก นักวิทยาศาสตร์ นักประดิษฐ์ นักคณิตศาสตร์ นักดาราศาสตร์ และนักดนตรีอีกด้วย

        คนเราหากได้พบอาจารย์ดีชี้แนะแนวทางแล้ว ยังต้องอาศัยความมุ่งมั่น มานะบากบั่น และฝึกฝนเพื่อบรรลุสู่เป้าหมายที่ได้ตั้งไว้