อุราชิทาโร่..คนหาปลา (ตอน2)

     เมื่อเปิดเข้าไปก็เป็นแต่ห้องเปล่า แล้วมีประตูถึง 4 ประตูตั้งเรียงกันเป็นแถว...โอโตฮิเมะจึงผายมือแล้ว บอกกับเขาว่า" ลองเปิดประตูดูสิ ทาโร่ ซัง " อุราชิมาทาโร่ จึงเปิดประตูออกดูทันที.....ห้องที่ 1 เป็นห้องแห่งฤดูใบไม้ผลิ...ในห้อง จะมี ต้นดอกซากุระออกดอกบานสะพรั่ง ตามพื้นห้องจะมี ดอกซากุระ หล่นเกลื่อนกราดจนแทบจะมองไม่เห็นพื้นเอาทีเดียวและสวยงามมาก......อากาศ ในห้องก็อุ่นสบายตัวไม่ร้อนและไม่หนาวแปลกมาก

     ห้องต่อมาเป็นห้องที่ 2 นั้นคงจะเป็นห้องแห่งฤดูร้อนอย่างแน่นอน เพราะภายในห้องนั้นจะมีเสียง แมลงต่างๆส่งเสียงร้องหรีดหริ่งเรไร ดังก้องไปหมด และมีลมร้อน พัดมาเอื่อย ๆ มากระทบหน้า ให้เป็นที่ประหลาดมาก...ท้องฟ้าที่บังเกิดขึ้นในห้องนั้นก็แจ่มใส แล้วยังมีที่นาปลูกข้าวไว้มากมาย แต่ต้นข้าวนั้นยังเห็นเป็นต้นอ่อนอยู่ ในที่นานั้นมีแมลงปอออกมาบินว่อนโฉบฉายไปมามากมาย

      ห้องที่ 3 เป็นห้องแห่งฤดูใบไม้ร่วง...ต้นข้าวกำลังออกรวงเห็นเป็นสีทองสว่างไปทั่วทั้งห้อง ท้องฟ้ายามค่ำคืนในห้องนี้จะมีพระจันทร์เต็มดวงขึ้นส่องแสงสวยงามและรอบ ๆห้องจะมีต้น โมมิจิแผ่ใบเปล่งสีแดงสดออกมา เพื่อเป็นสัญญาลักษ์ว่า นี่คือฤดูที่ใบไม้เริ่มจะร่วงโรยและเตรียม ที่จะสลัดใบทิ้ง ... ทั้งยังมีเสียงของจิ้งหรีด กำลังร้องเหมือนจะแข่งกันดังเจื่อยแจ้วระงมเป็นจังหวะ ไปหมด...

     และห้องสุดท้าย เป็นห้องแห่งฤดูหนาว ทั่วพื้นห้องจะปกคลุมไปด้วยหิมะเป็นสีขาวโพลนไปทั่วทั้ง ห้อง อากาศหนาวเย็นจับใจ ...และยังแถมมีกระต่ายป่าสีขาวน่ารักออกมากระโดดและวิ่งไปรอบ ๆ อย่างสนุกสนาน อุราชิมาทาโร่ ลานตาลานใจและประทับใจไปกับบรรยากาศของทุกๆห้อง ที่ โอโต ฮิเมะ พาเข้าไปชม...ทุกห้องเลยทีเดียว

      เพราะความสุขสบาย และความเพลิดเพลินที่โอโต ฮิเมะ นำมาเสนอปรนเปรอมอบให้ทุกเมื่อเชื่อวัน นี่เอง จึงทำให้ อุราชิมาทาโร่ ถึงกับลืมวันลืมคืน เหมือนอยู่ในความฝัน ลืมหมดทุกสิ่งทุกอย่าง ลืมเหตุ การณ์ต่างๆและเรื่องราวที่ตนเคยอาศัยอยู่บนบกเสียสนิท ลืมแม้กระทั้งแม่แก่ๆ ที่น่าสงสารที่ตนรักดัง ดวงใจไปเสีย.......แล้วเวลาก็ผ่านไป วันแล้ววันเล่า จนสามปีในเมืองบาดาลนั้นผ่านมา...และแล้ววัน หนึ่ง อุราชิมาทาโร่ ก็มานั่งนึกทบทวนถึงเหตุการณ์ ต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับตนเองเข้า แล้วเขาก็นึกขึ้นได้ ถึงเรื่องราวต่างๆ ที่บนบก อุราชิมาตาโร่ ให้สุดโหยหาห่วงใย และคิดถึงแม่ว่า...ป่านนี้แม่จะเป็นอย่าง ไรบ้างนะ แม่คงจะตั้งหน้าตั้งตาคอย การกลับมาของตนอย่างเป็นห่วงแน่นอน... อุราชิมาทาโร่ จึงเอ่ยขึ้นกับ โอโต ฮิเมะว่า ".. เป็นเวลานาน แล้วสำหรับที่นี่ ถึงเวลาอันสมควรแล้ว ที่เราต้องขอลากลับเสียที เราคิดถึง แม่ และอยากจะกลับขึ้นไปอาศัยอยู่บนบกเหมือนเมื่อก่อน..."

      เมื่อ โอโต ฮิเมะ ได้ฟังดังนั้น ก็เศร้าโศรกเสียใจและเข้าอ้อนวอนขอร้องเขาว่า "ได้โปรดอย่ากลับไปเลย ทาโร่ ซัง " แต่นางก็ห้ามอะไร อุราชิมาทาโร่ไว้มิได้เพราะเขาตั้งใจแน่วแน่ไม่ยอมเปลี่ยนแปลงนั่นเอง.... นางจึงได้มอบกล่องไม้ กล่องหนึ่งให้กับเขาและบอกกับเขาว่า "... เราอยากจะให้ท่านอยู่ที่นี่ตลอดไป แต่เมื่อท่านประสงค์ ที่จะกลับไปเราก็ไม่สามารถที่จะเหนี่ยวรั้งท่านไว้ได้....เอา..ทามาเต บะโกะ..กล่อง นี้ ติดตัวกลับไปด้วยให้คิดว่า "ทามาเตบะโกะ" นี้แทนตัวเราและแทนที่นี่คือ " เรียวกูโจ " ท่านจะต้องจำ ให้ดีนะ ทาโร่ซัง "

       และนางยังสั่งกำชับเขาอีกว่า " ถ้าท่านมีกล่องใบนี้อยู่กับตัว...ท่านจะย้อนกลับมาที่เรียวกูโจแห่งนี้ได้ ทุกเวลาแต่ท่านจะต้องสัญญานะว่าจะไม่เปิดฝากล่องทามาเต บะโกะ ใบนี้เป็นอันขาดไม่ว่าจะมีอะไร เกิดขึ้นก็ตาม.." อุราชิมาตาโร่ รับปาก และรับกล่องทามาเต บะโกะ มาถือไว้แล้วก็ กระโดดขึ้นขี่หลัง ตะพาบน้ำตัวเดิม ที่ขี่ตอนขามาตัวนั้น แล้วบอกลา"...ลาก่อนโอโต ฮิเมะ ขอบคุณสำหรับการต้อนรับ ที่อบอุ่นและสนุกสนานทั้งหมด ของพวกท่าน..ลาก่อน...เราจะไม่มีวันลืมเรื่องราวทั้งหมดของที่นี่จนกว่า เราจะตายจากไปเลยทีเดียว" ว่าแล้ว เจ้าตะพาบน้ำ ก็ว่ายพา อุราชิมาทาโร่ กลับขึ้นบกทันที....

      เมื่อตะพาบน้ำพา อุราชิมาทาโร่ มาถึงชายหาดของหมู่บ้านแล้ว เจ้าตะพาบน้ำก็ว่ายน้ำกลับไป อุราชิมาทาโร่ จึงรีบวิ่งกลับไปที่บ้านของตนเป็นสิ่งแรก แต่มองหาเท่าไหร่ ก็ไม่พบบ้านของตน เลยปรากฏมีแต่ที่ว่างปล่าวตันหญ้าขึ้นเต็มไปหมด "มันเกิด อะไรขึ้น" อุราชิมาทาโร่ คิดสับสน.... คนในหมู่บ้านก็แปลกไปมีแต่คนที่เขาไม่เคยเห็นและไม่เคยรู้จักมาก่อนทั้งนั้น แล้วเมื่ออุราชิมาทาโร่ ไปเที่ยวถามหาแม่ ก็ไม่มีใครรู้จักแม่ของเขาเลยสักคนเดียว .... แล้วมันเกิดอะไรขึ้นขณะที่เขาไม่อยู่ ....เล่านี่...

      เขายังคงเดินถามคนในหมู่บ้านไปเรื่อย ๆไม่ยอมหยุด...แล้วก็มียายแก่ ๆคนหนึ่งบอกเขาด้วยความ สงสารว่า " ยายพอจะเคยได้ยินคนเก่า ๆเขาเล่าลือถึงคนที่ชื่อ อุราชิมาทาโร่ อยู่เหมือนกันนะ...แต่ว่า มันนานมาแล้วเมื่อ 300 ปีที่ผ่านมาโน้นแน่ะ...เขาว่ากันว่า อุราชิมาทาโร่ โดนพาและหายสาปสูญไป ที่ " เรียวกูโจ " อะไรนี่หละ...พ่อหนุ่ม " อุราชิมาทาโร่ ทุรนทุราย สับสนไปหมด สับสนจนเขาจับต้น ชนปลาย อะไรไม่ได้เลย ชายหนุ่มเดินคิดและเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ของตนไปเรื่อยๆ แล้ว อุราชิมา ทาโร่ก็ได้เข้าใจ จนถ่องแท้แน่นอนแล้วว่าที่ตน ลงไปที่ ตำหนักใต้น้ำ เรียวกูโจ น่ะ... มันเป็นเวลาแค่ 3 ปีในความรู้สึก ของตนแต่ที่บนบกนี่...มันเป็นระยะเวลาที่ยาวนานมาก นานถึง 300 ปี เอาเลยทีเดียว....

      เมื่อเขาเข้าใจเรื่องต่างๆ ได้ดีแล้วก็ให้โศรกเศร้าเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เขาเดินคอตกและมานั่งทอดอาลัย ตายอยากตรงชายหาดที่ตะพาบน้ำพามาส่ง แล้วก็ได้แต่เฝ้าคร่ำครวญเสียใจ "..ฮื่อ ๆๆ..ไม่กลับมา สะ ก็ดี แล้ว ..ฮื่อ ๆๆ" อุราชิมาทาโร่นั่งกอดกล่อง ทามาเตบะโกะ เศร้าโศกอยู่นานเท่าไหร่ ก็ไม่รู้ปล่อยเวลาให้ ผ่านไปเรื่อยๆ......เขาเศร้าโศรกและเหม่อลอยจนลืมสัญญาที่ให้ไว้กับ โอโต ฮิเมะว่าไม่ว่าอะไร จะเกิดขึ้น จะไม่เปิดกล่องทามาเต บะโกะเป็นอันขาดเสียสนิท อุราชิมาทาโร่อยู่ ๆก็นึกอะไรขึ้นมาก็ไม่รู้แล้วหุนหัน ตรงเข้าแกะเชือกที่ผูกกล่อง ทามาเตบะโกะอยู่นั้นออกแล้วยกฝากล่องขึ้นเปิดออกมา...ในทันทีนั้นเอง ...... ก็มีควันสีขาวลอยพวยพุ่งออกมาจากกล่องนั้นอย่างมากมายแล้วพร้อมกันนั้นร่างทั้งร่างของ อุราชิมาทาโร่ ก็ค่อย ๆ แก่ลง...แก่ลง...แก่ลง...จนกลายเป็นผู้เฒ่าหนวดเครายาวรุงรัง และขาวโพรนไปตรงนั้นทันที....

     และในที่สุดก่อนที่ อุราชิมาทาโร่........จะต้องกลาย เป็นควันและละลายลอยหายไปนั้น...ใต้กล่องทามาเตบะโกะ ที่โอโต้ฮิเมะได้มอบให้เขามานั้น นางคงนึกสังหรใจเลยแอบใส่ขนปีกของนกกระเรียงเอาไว้ด้วย...ขนปีกของ นกกระเรียงอันนั้นจึงลอยขึ้นไปสู่เบื้องบน...และไปปะทะเข้ากับควันที่เป็นร่างของอุราชิมาทาโร่ให้.... อุราชิมาทาโร่จึงกลายร่างเป็นนกกระเรียงไปในทันที....เล่าลือกันว่าเมื่อได้ยินเสียงนกกระเรียงร้องขึ้นนั้น โอโต้ฮิเมะ จะแปลงร่างกลับเป็นตะพาบน้ำแล้วว่ายน้ำขึ้นมาหานกกระเรียงที่เป็น อุราชิมาทาโร่ นั้นเสมอ.... แต่ทุกอย่างก็สายไปเสียแล้ว....น่าสงสารอุราชิมาทาโร่ เหลือเกิน.....